Stukjes troost

Mijn oma was al oud, maar toch overleed ze voor mijn gevoel veel te vroeg. Een maand voor haar 90^ste verjaardag stopte haar hart met kloppen. Ik heb niet echt afscheid kunnen nemen op de manier waarop ik dat graag had gewild.

We waakten allemaal over haar, haar kinderen en kleinkinderen. Ze was die laatste week niet meer goed aanspreekbaar. Zo jammer eigenlijk, dat we niet net zoals we dat altijd deden, samen op de bank nog eens uren konden kletsen over van alles en nog wat. Haar leven, mijn leven.

Ik had wel een gevoel dat er iets was. Ze ging qua conditie rap achteruit, maar toch had ik niet door dat het de laatste keer was dat ik over de drempel naar buiten stapte na mijn gebruikelijke vrijdagmiddag-bezoek.

De week na haar dood ging een beetje als een waas aan me voorbij. We moesten haar huis opruimen. Hoewel ik er al jaren kwam, voelde het toch vreemd om door haar spullen te gaan. Alsof je stukjes van haar leven door je handen liet gaan. Haar lievelings-theekopje waar ze haar zwarte thee met melk uit dronk, haar handwerkspullen waarmee ze menig kunstige wandkleden had gemaakt, foto’s, oude documenten en brieven.

Vooral die stukjes van haar leven raakten mij zeer. Het was alsof ik haar beetje bij beetje toch nog even bij me had. Want ik kon haar niets meer vragen. Deze kleine stukjes gaven me troost.

Ik had haar ooit een boekje gegeven met vragen over haar leven. Die was tot de helft gevuld met haar antwoorden. Ik vind het zo jammer dat ik haar niet meer kan bevragen over vroeger en hoe zij de dingen beleefde. Hoe zij ze zag. Wat zij zou doen. Want haar wijze raad nam ik altijd ter harte.

Hoeveel zou ik er voor over hebben om haar verhaal te kunnen lezen? Om een brief van haar te mogen ontvangen waarin ze me vertelt hoe ze me ziet, wat ze belangrijk vindt in het leven of hoe onze verbinding voor haar is geweest? Daar hebben we het nooit, gek genoeg eigenlijk gezien alle onderwerpen die bij ons op tafel zijn gekomen, over gehad.

Dit is voor mij de belangrijkste reden geweest om weer te gaan schrijven. Om de pen te gebruiken om mensen in verbinding te brengen. Met zichzelf en met anderen.

Zeg het nu je nog gezond bent. Wacht niet tot morgen, want je weet niet hoe het loopt. Ik gun jou die stukjes troost en ik gun je ook dat je ze aan anderen kunt geven, nu of later.